Γράφει η Χριστίνα Καλιανέζου
Παράνοια; Παιχνίδι εξουσίας υπερδυνάμεων; Απόπειρα χειραγώγησης όχλου; Αποτυχία εργαστηριακών πειραμάτων ή ακόμη και επιτυχία; Τοποθέτηση νέων τεχνολογιών, κοινώς ως 5G, βλαβερών ή αντίθετα πολύ χρήσιμων για τον άνθρωπο; Δάγκωμα νυχτερίδας και μετεξέλιξη αυτού; Έμμεσος αναγκασμός για εμβολιασμό ο οποίος περιέχει ‘μαγικές ουσίες’ χειραφέτησης; Καταστροφή του Χριστιανισμού (κατά τα λεγόμενα της γιαγιάς μου αλλά και γενικότερα της τρίτης ηλικίας); Απόδειξη ότι η κλιματική αλλαγή και η οικολογική καταστροφή μπορεί, αν όχι να αποφευχθεί, να παραταθεί; Κυβερνήσεις που δείχνουν αμέριστο ενδιαφέρον ή μπορεί να μην νοιάζονται καθόλου; Θανατηφόρος αόρατος εχθρός; Συστήματα υγείας υπό αμφισβήτηση; Μια συνηθισμένη μορφή πανδημίας όπως αυτές που εμφανίζονται ανά 100 χρόνια; Προσπάθεια μείωσης του υπερπληθυσμού; Εσωτερική αυτό-καταστροφή της Ευρωπαϊκής ζώνης; Εξελιγμένη μορφή πολέμου; Τέλος εποχής; Ή απλά.... COVID-19; Αυτά και άλλα πολλά μπορούσαν να απαριθμηστούν στην προσπάθεια χαρακτηρισμού του τελευταίου εξάμηνο που διανύουμε.
Για μένα.. παιχνίδι μυαλού! Ένα παιχνίδι που ο μόνος σου αντίπαλος αλλά και παράλληλα ο μόνος σου συνοδοιπόρος και σύμμαχος είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Ανάμεσα σε δύο χώρες που επέδειξαν εκ διαμέτρου αντίθετο χαρακτήρα ως προς την αντιμετώπιση του COVID-19... Στη Αγγλία της <<θεωρίας της αγέλης>> και στην Ελλάδα του <<παγκόσμιου προτύπου αντιμετώπισης μιας πανδημίας>>.
Στην ανακοίνωση των νέων μέτρων για την προστασία των πολιτών τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Πώς επιβάλεις στο άνθρωπο του 21ου αιώνα ο οποίος έχει συνηθίσει με ένα κλικ να είναι πολίτης του κόσμου να αυτό-περιοριστεί; Να μείνει σπίτι του για να προστατέψει τον εαυτό του και τους άλλους δείχνοντας αλτρουιστικό χαρακτήρα; Πώς επιβάλεις στον, κατά φύσει αντιδραστικό, Έλληνα να μην πάει στο χωριό του; Να δουλέψει απ’ το σπίτι; Να στείλει SMS για κάθε του έξοδο; Να χρησιμοποιήσει κάθε νέα μορφή τεχνολογίας (έως τώρα δυστυχώς ανύπαρκτη) για την εκπαίδευση του; Να μην τελέσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα εν όψει Πάσχα; Πώς επιβάλεις στον, κατά φύσει φιλελεύθερο, Άγγλο να να μην κάνει την ηλιοθεραπεία του ξαπλώνοντας στο γρασίδι κατά τη διάρκεια μιας πρωτοφανής καλοκαιρίας τον τελευταίο ενάμιση μήνα; Να μην πιει το καθιερωμένο after work drink του; Να μαγειρέψει αφού δεν υπάρχει delivery και take away ούτε για δείγμα; Πώς επιβάλεις σε κάθε ένα από μας πολυάσχολο ον να περάσει τόσο χρόνο με μόνη παρέα τον εαυτό του; Πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι από μας προσπαθούμε, μη μπορώντας να διαχειριστούμε αυτόν που μας ξέρει καλύτερα απ’ τον οποιοδήποτε, να γεμίζουμε τις ώρες και τις μέρες μας με πολλές πολλές δραστηριότητες προβάλλοντας ένα lifestyle πολύ <<in>> σε social media και μη. Και τώρα τι; Τέρμα τα stories σε κάθε γωνιά του πλανήτη! Τέρμα η <<αναγκαιότητα>> του μακιγιάζ και της προσεγμένης επιλογής outfit! Τέρμα οι φωτογραφίες από μεθυσμένα βράδια! Πολλά...τέρμα! Οι πυτζάμες πήραν για τα καλά τη μορφή του σώματος μας, τα αθλητικά ρούχα και παπούτσια αξιοποιήθηκαν στο έπακρο καθώς μας έδιναν μια καλή αφορμή αλλά και ταυτόχρονα μια κάλυψη να απολαύσουμε λίγο καθαρό αέρα. Επιμελώς ατημέλητα μαλλιά. Likes και follow σε σελίδες μαγειρικής και γυμναστικής στο σπίτι. Βιντεοκλήσεις με τις ώρες στο messenger. Και Netflix. Πολύ Netflix.
Στην αρχή υπήρξε αμφισβήτηση.. ‘Ελα μωρέ, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Εδώ ο κόσμος πάει στο φεγγάρι. Τι πανδημία; Τύπου χολέρα και ισπανική γρίπη; Αποκλείεται! Η αμφισβήτηση έδωσε τη θέση της στο φόβο.. Εικόνες από νοσοκομεία της Ιταλίας, άνθρωποι που πέθαιναν έχοντας δυνατότητα να αποχαιρετήσουν τους δικούς τους ανθρώπους μέσω μιας οθόνης, οχήματα του στρατού να μεταφέρουν νεκρούς και τα νούμερα στο ‘COVID-19 live update’ να αυξάνονται παγκόσμια συνεχώς.. Ο φόβος έγινε άρνηση ή κοινώς γκρίνια.. Πώς θα περάσουν οι μέρες; Πώς εγκλωβιστήκαμε έτσι; Να μην μπορούμε να πιούμε ένα ποτό..Τι κακό μας βρήκε; «Νιώθω λες και είμαι φυλακισμένος σε κλουβί.» Στη καλύτερη των περιπτώσεων αυτή όμως η άρνηση αλλά και κάθε άλλου είδους κακόβουλο συναίσθημα μετατράπηκε σε συγκαταβατική θέληση..θέληση να αδράξεις μια ευκαιρία που (μάλλον) δε θα σου ξαναδοθεί.. να έρθεις κοντά με τον εαυτό σου, να εκτιμήσεις πράγματα που ποτέ δεν είχες σκεφτεί, να αξιοποιήσεις το χρόνο σου κάνοντας πράγματα που ποτέ δεν είχες δώσει την ευκαιρία στον εαυτό σου να κάνεις όντας πολυάσχολος, να δεις μια άλλη πλευρά του εγώ σου.. και τελικά να νιώσεις πνευματικά ελεύθερος όντας σωματικά εγκλωβισμένος.
Ως φύση κατά καιρούς ρομαντική μα πάντα αισιόδοξη κατέληξα σχετικά γρήγορα, αφού φυσικά πέρασα από όλες τις προαναφερθέντες φάσεις, να επιλέγω το τελευταίο επίπεδο όλου αυτού του σκαμπανεβάσματος συναισθημάτων και σκέψεων.
Παρέμεινα στην Αγγλία παρά τον έμμεση και άμεση προσπάθεια γνωστών, συγγενών και φίλων να με πείσουν ότι η απόφαση μου είναι λανθασμένη. Με επιχειρήματα του τύπου: Ο Borris είναι τρελός, δεν ξέρει τι του γίνεται. Η Αγγλία είναι τελείως ανοργάνωτη σε όλο αυτό και θέλουν να αφήσουν το κόσμο να πεθάνει αβοήθητος. Φύγε τώρα που προλαβαίνεις γιατί μετά θα εγκλωβιστείς. Στο πατρικό σου σπίτι είσαι πάντα πιο ασφαλής. Η Ελλάδα έχει δράσει γρήγορα και η κατάσταση θα είναι διαχειρίσιμη. Και πολλά πολλά ακόμα... Η επιλογή ήρθε όχι από υπέρμετρη αυτοπεποίθηση ότι μπορώ να τα καταφέρω μακριά απ’ την μαμά πατρίδα αλλά (ίσως) αποδεχόμενη ότι δεν είμαι τόσο ευσυνείδητος πολίτης και σε περίπτωση μη τήρησης όλων των μέτρων προστασίας έβαζα σε κίνδυνο συγγενικά πρόσωπα μεγαλύτερης ηλικίας, κάτι που στην Αγγλία δε θα συνέβαινε... Σωστό; Λάθος; Δεν ξέρω! Το μετάνιωσα; Δεν ξέρω! Το αξιοποίησα...Αυτό το ξέρω..
Πόσο όμορφη είναι μια βόλτα στο πάρκο; Τι αναζωογονητικός αέρας είναι αυτός που σε φυσάει περπατώντας δίπλα στο κανάλι; Τι όμορφα χρώματα έχει η φύση, πόσες πολλες αποχρώσεις του πράσινου; Πόσο ζωντανός νιώθεις παίρνοντας ένα ποδήλατο και κάνοντας μια μεγάλη βόλτα σε μια άδεια πόλη όπως το Λονδίνο; Πόσο δημιουργικός μπορείς να αισθανθείς μαγειρεύοντας με φίλους; Πόσες συζητήσεις μπορείς να κάνεις με τον εαυτό σου βουλιαγμένος στο καναπέ μακριά απ΄τη πολύβουη καθημερινότητα; Πόσα καινούργια πράγματα έμαθες από εκείνο το σεμινάριο που ποτέ προηγουμένως δεν είχες χρόνο να ολοκληρώσεις; Τι ουσιαστικές συζητήσεις, μέσω messenger, έκανες με τους γονείς σου που ποτέ πριν δεν είχες χρόνο να τις κάνεις γιατί θα ετοιμαζόσουν να πας για ‘ένα ποτό’; Πόσο εκτίμησες το πασχαλινό τραπέζι και τις πολύωρες συζητήσεις γύρω απ’ αυτό; Το βράδυ της Ανάστασης και μια ιεροτελεστία που συνήθως την κάνεις καταναγκαστικά; Μια πολύωρη πτήση που μπορεί να σε αγχώνει αλλά σε φέρνει κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα και μέρη; Πόσο μπορεί να χαλαρώνει και να αποφορτίζει την ατμόσφαιρα ένα αρωματικό κερί με υπόκρουση ‘αγχολυτική’ μουσική; Τι όμορφος που είναι αυτός ο ξάστερος ουρανός και πόσο απολαυστικός μπορεί να γίνει ο καφές σου αν δεν είναι βιαστικός γιατί έχεις αργήσει να πας στη δουλειά; Εκείνο το βιβλίο που είχες αφήσει στη μέση γιατί τέλειωσαν οι καλοκαιρινές διακοπές;
Και όλα αυτά μπορείς να τα κάνεις γιατί ξυπνάς. Ξυπνάς και έχεις τη δυνατότητα να πάρεις μια μεγάλη ανάσα. Ξυπνάς και έχεις τη δυνατότητα να πάρεις μια μεγάλη ανάσα γιατί είσαι υγιής. Πράγματα που τα κοιτάζουμε καθημερινά αλλά δυστυχώς δεν τα βλέπουμε.
Πόσο σημαντικό είναι να είσαι υγιής; Υγιής και ελεύθερος! Ελεύθερος στο μυαλό! Εύκολο; Όχι.. Μάλλον το πιο δύσκολο.. Τα πιο δύσκολα <<αποκτήματα>> μας.
Είναι δύσκολο και θα συνεχίσει να είναι. Ας έχουμε το βλέμμα στραμμένο ψηλά και το μυαλό μας ελεύθερο. Ελεύθερο από όλα εκείνα τα βαρίδια που μας έχουν επιβληθεί...
* Η Χριστίνα Καλιανέζου είναι Φιλόλογος - Ειδική Παιδαγωγός με ειδίκευση σε παιδιά με προβλήματα όρασης
Comentarios