Γράφει ο Αναστάσιος Καλαντζής
Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο εδώ και πολλές δεκαετίες βασανίζεται από μεγάλες παθογένειες τις οποίες καμία κυβέρνηση δεν προσφέρθηκε να αντιμετωπίσει ώστε να διαφυλάξει την ακαδημαϊκή κοινότητα. Η κυβέρνηση λοιπόν, του Κυριάκου Μητσοτάκη, με το νομοσχέδιο της υπουργού παιδείας ορθώς θέτει κάποια καίρια ζητήματα για τα πανεπιστήμια, όμως κατά προσωπική μου άποψη τα θέτει στρεβλά.
Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα χρειάζονται άμεσα φύλαξη η οποία μπορεί να επέλθει με την ελεγχόμενη πρόσβαση στο χώρο του πανεπιστημίου. Η φύλαξη των πανεπιστημίων σήμερα είναι ανεπαρκής έως ανύπαρκτη, διότι η Πολιτεία δεν διέθεσε τα αναγκαία οικονομικά μέσα αλλά και γιατί οι πρυτανικές αρχές δεν έκαναν τόσα χρόνια αυτό που όφειλαν να κάνουν. Έτσι, έρχεται μια κυβέρνηση που εντοπίζει το πρόβλημα αλλά το αντιμετωπίζει αντισυνταγματικά, αφού το σώμα φύλαξης των ιδρυμάτων θα έπρεπε να βρίσκεται υπό τον Πρύτανη σύμφωνα πάντα με το συνταγματικό αυτοδιοίκητο. Όπως άλλωστε συμβαίνει και στα περισσότερα ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Η ανάθεση της εσωτερικής φύλαξης των πανεπιστημίων στην αστυνομία είναι σχεδόν σίγουρο πως θα αποδειχθεί ανεφάρμοστη γιατί είναι ανεπίτρεπτη. Η αστυνομία μπορεί να επέμβει σε κάθε δημόσιο κτήριο όταν σημειωθούν αξιόποινες πράξεις, όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει ολόκληρη την εσωτερική εποπτεία δική της στον πανεπιστημιακό χώρο.
Τώρα, σύμφωνο με βρίσκει και η χρονική οριοθέτηση των σπουδών για να μπορούν να είναι επίκαιρες αλλά και συγκροτημένες. Οι “αιώνιοι” φοιτητές δεν είναι τόσο δημιούργημα αδυναμίας των ίδιων να τελειώσουν τις σπουδές τους, αλλά αναδεικνύεται μέσα από αυτούς το μεγάλο πρόβλημα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην την τρίτη Λυκείου, η “παραπαιδεία” βασιλεύει και όλη η μαθησιακή διαδικασία θυσιάζεται στον βωμό του πανεπιστημιακού “ονείρου”. Το προβλεπόμενο ν+2, λοιπόν, δεν το θεωρώ σωστό και θα εξηγήσω το γιατί ευθύς αμέσως: εάν ένας φοιτητής βρίσκεται στο έκτο έτος των σπουδών του και χρωστάει ένα μάθημα θα διαγράφεται; Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πως το ν+2 είναι πρακτικά ανεφάρμοστο. Δεν είναι ανάγκη μια τόσο βίαιη παρέμβαση, υπάρχουν άλλες εναλλακτικές οι οποίες θα ήταν και ορθότερες αλλά και πιο επιτυχημένες. Ας πούμε μια πολύ καλή εναλλακτική θα ήταν να δίνονται κίνητρα στους φοιτητές, τα οποία θέτοντας τους στόχους θα κάνουν την ακαδημαϊκή διαδικασία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και ελκυστική.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως η λύση στα ζητήματα που μαστίζουν την ακαδημαϊκή κοινότητα θα ήταν προτιμότερο να ενταχθεί σε ευρύτερο μεταρρυθμιστικό πλαίσιο, το οποίο θα βρίσκει σύμφωνους και τους ακαδημαϊκούς αλλά και γενικότερα την κοινωνία μας. Η κυβέρνηση σωστά εντόπισε το πρόβλημα και γενναία πήρε την απόφαση να απαντήσει σε αυτό που όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις έκλεινα τα μάτια, όμως, το κάνει με τρόπο αποσπασματικό και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο της σφάλμα.
*Ο Αναστάσιος Καλαντζής είναι προπτυχιακός φοιτητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης, Παν.Κρήτης
Comments